Mahirap isipin kung gaano karaming mga pinsala na talagang dinadala namin sa sarili, kung gaano karaming mga hindi naganap na luha, pinigilan ang mga salita at hiyawan. Gaano karaming sakit, sama ng loob, kapaitan, at marami pang iba na napapanatili natin sa loob ng maraming taon, kung ano ang isang mabibigat na pasanin na dala namin sa ating mga balikat sa buong buhay, hindi matapang na ibagsak ito at ituwid ang ating sarili. At maaari mong harapin ang lahat ng ito higit sa isang araw at isang taon, ngunit palaging may pag-asa na maaari mong alisin ang karamihan sa mga basurang kaisipan, linisin ang iyong sarili ng hindi kailangan at malaya ang iyong sarili, magbigay ng lugar sa mga bagong damdamin, mga bagong emosyon, bagong sensasyon.
Naghiwalay ang aking mga magulang noong 10 taong gulang ako. Naaalala ko na sa oras na iyon wala akong naramdaman na espesyal na damdamin tungkol dito. Mahinahon kong tinanggap ang balitang ito, medyo nakaramdam ako ng kaunting paumanhin para sa aking ina nang sinabi niya sa akin na may luha sa kanyang mga mata na hindi kami tatahan ni tatay ngayon. At sinubukan ko ang aking makakaya upang matulungan ang aking ina noon. Yamang nagtatrabaho siya ng maraming pagbabago, kinuha ko ang responsibilidad para sa lahat: para sa aking maliit na kapatid na babae, para sa aking pag-aaral, para sa pamimili at para sa mga kupon (tandaan ang 90s
), para sa pagkakasunud-sunod sa bahay, sa pangkalahatan, pagkatapos ko ay nakabitin ako sa aking sarili at dinala ang mabibigat na pasanin na ito sa loob ng maraming taon. Wala nang sama ng loob o galit sa tatay, lumaki tulad ng lahat, at ang lahat, sa prinsipyo, ay naaayos sa akin. Ang paksa ng diborsyo ay hindi kailanman na-surf sa aking mga saloobin, tila sa akin ay walang anumang trahedya sa sitwasyong ito. Kahit na sa pagtanda, kinuha ko ang diborsyo ng isang tao at hindi maintindihan kung ipinakita bilang isang uri ng trahedya.
Ngayon nagsagawa ako ng isa sa mga pamamaraan, sa tulong ng isang kasamahan, nagtrabaho kami ng isang paksa na walang kinalaman sa diborsyo, lahat ng mga spheres at antas ay kasangkot sa pamamaraan: mga saloobin, damdamin at damdamin, sensasyon sa katawan. Sa isang sandali ay may sakit sa kanang kamay, nagsimula silang magtrabaho, bigla siyang gumalaw pataas sa braso sa balikat at huminto doon. Sinusubukan ang sakit na ito, bigla kong napagtanto na nais niyang ipaalala sa akin ang isang diborsyo. Sa una ay hindi ko napagtanto kung ano ito, ngunit biglang tumulo ang luha sa aking mga mata, sinimulan kong umiyak sa aking tinig, bilang isang bata, ganap kong napunta sa estado ng maliit na si Olya, na nalaman kong umaalis si tatay, nais kong sumigaw, tatakan ang aking mga paa, sa pangkalahatan, magtapon ng isang tantrum, tulad ng magagawa ng mga bata, ngunit hindi ko pinahintulutan ang aking sarili.
Nakaramdam ako ng paumanhin sa sarili ko, gusto ko talagang maawa, mahaplos at yakapin. Ngunit pagkatapos ay hindi ko nakuha ito mula kay nanay o tatay. Kung gayon, nasa pagkabata pa, nais kong mukhang malakas, ngayon lamang natanto na hindi ko nais ang sarili na maawa sa iba. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kalalim ang trauma na ito ay nakaupo sa loob ko at inalagaan ako mula sa aking sarili.
Pagkatapos nito, dumating ang gayong kaluwagan, ang gayong isang malakas na emosyonal na singil ay pinakawalan, sobrang lakas. Ang aking awa sa sarili ay napalitan ng kagalakan, na, nang lumingon ito, ipinagbawal ko ang aking sarili na makaramdam ng ganap, sapagkat hindi ako magagalak kapag may sakit ang aking ina, at suportado ko siya hangga't maaari. Tila pagkatapos ay ipinagbawal ko ang aking sarili na talagang masiyahan, siyempre, hindi ito palaging at ako ay lubos na isang optimistikong tao sa buhay, ngunit ang pakiramdam ng pent-up na kagalakan ay patuloy na naroroon.