Ang mga artikulo sa sikolohiya ay higit pa at puno ng mga pamagat: "Paano maging sarili", "Paano mabuhay nang walang maskara", atbp. Ngunit kung iniisip mo ito, kinakailangan ba na palaging manatiling tapat sa iyong sarili o mayroon pa ring mga nuances?
Nangyari lamang na nangyari na nabubuhay tayo sa isang panahon ng pagiging tunay, kung saan ang pagbura ng balangkas sa pagitan ng mga malalim na panloob na sensasyon at kung ano ang dapat ipakita sa mundo ay extolled. Ang ideya ng "pagiging iyong sarili" sa kasong ito ay tinutukoy ang lahat sa ating buhay: kung paano tayo mahal, mabuhay, bumuo ng isang karera.
Nagsusumikap kaming makipag-usap sa parehong mga tunay na tao: naghahanap kami para sa isang tunay na boss, isang tunay na kasosyo, mga tunay na kaibigan. Ano ang maaari nating pag-usapan kapag nagsimula ang mga talumpati ng mga rector ng institute, bilang isang panuntunan, na may ideya na "manatiling tapat sa iyong sarili."
Ngunit para sa karamihan ng mga tao, ang pagiging iyong sarili ay kakila-kilabot na payo.
Sa katunayan, ang iyong tunay na "Ako" ay hindi kawili-wili sa sinuman. Ang bawat isa sa atin ay may gayong mga saloobin at damdamin na dapat nating itago sa ating sarili.
Kung naglagay ka ng isang eksperimento at naninirahan sa matinding katapatan sa loob ng dalawang linggo, ang lahat ng iyong mga pakikipag-ugnayan sa mga kaibigan at kasamahan, at marahil sa isang kasosyo sa pag-ibig, ay mabibigo lamang. Ang pagsasabi ng lahat ng iniisip mo ay isang masamang paraan. Sa loob ng maraming taon, ang manunulat na si A.J. Jacobs ay kumilos nang ganap na tunay sa loob ng dalawang linggo. Sinabi niya sa kanyang publisher na siya ay makakatulog sa kanya kung hindi siya kasal, at sinabi sa mga magulang ng kanyang asawa na nababato siyang kausap. Nang walang pag-aatubili, inamin ng maliit na anak na patay na ang salagubang, at hindi lamang nagyeyelo sa kanyang palad. Sinabi niya sa nars na kung iniwan siya ng kanyang asawa, aanyayahan niya ito para sa isang ka-date.
Ang panlilinlang ang tumutulong sa mundong ito. Kung walang panlilinlang, ang lahat ng manggagawa ay mapapalayas, ang pag-aasawa ay magkakahiwalay, at ang pagpapahalaga sa sarili ng tao ay sadyang yayurakan.
Kung paano namin nagsusumikap para sa pagiging tunay nakasalalay sa tulad ng isang tampok ng psyche bilang panlipunang pagpipigil sa sarili. Ito ay nagsasangkot ng pagkakaroon ng kakayahang pag-aralan ang kapaligiran para sa kung ano ang dapat gawin sa isang partikular na sitwasyon, upang ayusin ang kanilang pag-uugali sa mga pangyayari. Kinamumuhian natin ang pagiging awkwardya sa lipunan at ginagawa ang aming makakaya na huwag masaktan o masaktan ang sinuman. Kung ang aming kontrol sa lipunan ay hindi maganda nabuo, kung gayon tayo ay ginagabayan lamang ng ating sariling mga hangarin at kagustuhan.
Sa halip na subukang subukan upang maunawaan ng mundo kung sino tayo, subukang maunawaan muna kung paano ka niya nakikita, at pagkatapos lamang maging kung ano ang nais mong maging. Maging matapat, hindi tunay. Kung ang iyong pag-uugali ay hindi tumutugma sa nais mong maging, gumastos ng oras sa pagbuo ng tinatawag na uncharacteristic na pag-uugali. Halimbawa, kung ikaw ay isang introvert, ngunit pangarap na maging nasa spotlight, maging! Magsagawa ng pagsasalita sa publiko, alamin na harapin ang mga takot, maging ang pinakamahusay na bersyon ng iyong sarili.
Ito ay tiyak na gagana. Kaya sa susunod na ang iyong mga kaibigan ay nagpapanatili upang payuhan ka na manatili ang iyong sarili, itigil mo sila. Sa katunayan, ang mundo ay hindi interesado sa kung ano ang nasa iyong ulo. Para sa kanya, ikaw ay may halaga lamang kapag ang iyong mga aksyon ay hindi magkakasalungatan sa mga salita.