Palagi naming napapansin ang mga pagkukulang ng ibang tao, at ang aming sariling halos hindi. Ang pang-araw-araw na walang kabuluhan, buhay at hindi mahal na trabaho ay nagiging alipin. Ngunit ito ba talaga, o ito ba ay ang ating mga pagkiling lamang? Ngunit masasagot ng lahat ang tanong na ito sa kanyang sarili. Sa artikulong ito nais kong ibahagi ang aking karanasan sa kung paano maging mas masaya ang aking buhay.
Hangga't nais nating maiwasan ang mga paghihirap, hindi maiwasan ang mga ito. At ito ay isang katotohanang kailangan mo lamang na magtiis. Pagkatapos ng lahat, ang mahalaga dito ay hindi kung ano sila, ngunit kung paano natin maiugnay ang mga ito. Ang dalawang kilalang label ay agad na nasa isip sa isip, na kung saan ay ginagamit namin ang pag-hang ng "optimista" at "pesimist" para sa lahat. Nang walang pagpasok sa mga detalye ng mga salitang ito, sasabihin ko na ang saloobin sa mundo ay, una sa lahat, ang panloob na estado ng iyong kaluluwa. Ang isang mahusay na papel sa ito ay nilalaro ng ating kapaligiran. At ang pundasyon ay inilatag mula pagkabata.
Ang pinakamadaling paraan upang masisi ang isang tao sa kanilang mga problema. Sa gayon, pinatutunayan natin ang ating sarili, at ito ay magiging tulad ng magiging mas madaling mabuhay. Tanging ang problema ay hindi nalulutas, ngunit tumatakbo sa isang lugar na malalim sa loob namin. Ngunit kung titingnan mo nang mas detalyado, mauunawaan mo na ang problema ay kombinasyon lamang ng mga pangyayari, bagaman hindi ang pinaka-kaaya-aya, ngunit sa karamihan ng mga kaso na independiyenteng sa amin.
Mayroong isang kahanga-hangang karunungan ng Hapon tungkol sa paksang ito: "Kung ang isang problema ay malulutas, hindi ka dapat mag-alala tungkol dito; kung hindi mo malulutas ito, pagkatapos ay mag-alala tungkol dito. Bilang isang patakaran, halos lahat ay sumasang-ayon sa pahayag na ito, tanging ang mga yunit nito ang ginagamit sa pagsasanay. Samakatuwid, ang unang panuntunan para sa isang masayang tao ay malaman kung paano mahinahon na tanggapin ang iba't ibang mga pangyayari sa kanilang buhay. Siyempre, hindi mo magagawa nang walang emosyon. Pa rin, para sa 70% ng mga tao ay tila hindi makatotohanang. Ngunit ito ay hindi hihigit sa ibang dahilan para sa kanilang sarili. Ito ay lamang na ang lahat ay nangangailangan ng ibang oras upang malaman ang pagpipigil sa sarili.
Ang aming pangalawang problema ay konektado sa likas na kawan. Dahil nabubuhay sa isang lipunan, sinusubukan nating maging "tulad ng lahat". Ito ay napaka maginhawa at tila ligtas sa amin. Ngunit ito ba talaga? Sa tingin ko hindi. Pagkatapos ng lahat, ang bawat tao ay isang indibidwal. Ito ay nakasanayan na nating mabuhay sa system mula sa kapanganakan, kasunod ng matagal nang itinatag na mga prinsipyo sa buhay. Dahil lumalagpas sa saklaw, pangunahing nahaharap sa pintas. At nakikita natin ito bilang isang kakila-kilabot. Tumigil kami upang ipakita ang ating sarili, pumunta sa panaginip, at bumalik sa pamilyar. At dito muli, marami ang nakasalalay sa ating paligid. Dahil, anong uri ng kapaligiran, tulad ng isang balangkas. Ang isang tao ay hindi maaaring matakot sa pintas at hindi pagkakaunawaan sa bahagi ng lipunan. Nabubuhay tayo at isinusulat ang aming kwento. Samakatuwid, ang pangalawang tuntunin ng isang masayang tao ay upang malaman na pakinggan ang sinasabi nila sa iyo, gumawa ng mga konklusyon, ngunit hindi nakasalalay sa mga opinyon ng ibang tao.
Lahat ay may kakayahang marami. Minsan hindi natin maiisip kung gaano limitado ang ating mga posibilidad. Samakatuwid, kailangan mong ihinto ang pagbibigay-katwiran sa iyong sarili, matutong kontrolin ang iyong damdamin at huwag matakot na iwanan ang karamihan.