Marahil, halos lahat ng tao ay nakipagpulong sa kasabihan na dati itong naging mas mahusay at "kung saan tumungo ang mundong ito". Marahil tayo mismo ay mga tagadala ng gayong mga pananaw. Gayunpaman, tila hindi pangkaraniwang kakaiba na ang bawat kasunod na panahon ng kasaysayan ay lalong lumala at lumala. Marahil ito ay isang stereotype ng pang-unawa?
Sa katunayan, sa tuwing naririnig mo ang tungkol sa kung ano ang naging mas mahusay, mayroong isang maliit na pagkalito. Nabuhay tayo sa maraming kritikal at kahit na mga trahedya na sitwasyon sa aming karaniwang kapalaran. Sa nakalipas na 100 taon, nagkaroon ng mga rebolusyon, at pagkolekta, at panunupil, at digmaan, at marami pa na objectively na mas kumplikado at mas masahol kaysa sa kasalukuyang oras, na sa sarili nitong paraan ay mahirap din.
Nakakagulat na ang mga kasabihan ay ginagamit kapwa 50 at 100 taon na ang nakalilipas at, tila, sa buong panahon ng pag-iral ng tao. Dahil dito, hindi ito ang mundo na lumalala, ngunit sa ilang kadahilanan na nakikilala ng mga tao ang oras sa paanuman sa kanilang sariling paraan, sa paksa. Ano ang maaaring maging dahilan para sa pang-unawa na ito?
Bilang isang patakaran, ang buhay na iyon ay mas mahusay bago, ay sinabi ng mga maaaring ihambing ang iba't ibang mga oras, na nangangahulugang ang mga tao ay hindi na bata, hindi bababa sa may edad o kahit na matatanda. Kung isasaalang-alang natin ang kanilang personal na kasaysayan, malinaw na ang kanilang kabataan ay nahulog sa isang panahon na itinuturing nilang pinakamahusay, dahil ang kabataan ay palaging pag-asa, labis na lakas at pananampalataya sa buhay. Marahil ang kanilang pang-unawa, na kung saan ay naging mas mahusay, ay konektado mismo sa personal na pang-unawa sa oras na iyon, na kasabay ng isang mas maunlad na panahon ng kanilang personal na kasaysayan. Ang kasalukuyang oras, kung saan, ayon sa kanila, ay "mas masahol pa kaysa sa dati, " lamang nahulog sa panahong iyon sa buhay kapag naipon ang mga pagkabigo, ang mga problema, ayon sa pagkakabanggit, ay higit na napapansin sa mga itim na tono.
Anuman ang oras, mayroon itong sariling mga pagkakataon para sa pag-unlad, pati na rin ang sariling mga paghihirap. Ang isang tao sa kanyang kabataan ay maaari lamang umangkop ng mas mahusay at magkasya sa kanyang oras, na kung saan pagkatapos ay isinasaalang-alang niya ang pinakamahusay. Ang mga isyu ay mas madaling malutas, mas maraming biyahe, at marami sa mga paghihirap na ngayon ay nauunawaan na ang mga problema ay nakita bilang isang hamon sa kabataan.
Isa pang kadahilanan na mapapansin. Ang isang tao ay nabuo ng kultura na pumapalibot sa kanyang pagkabata at, sa mas maliit, sa kanyang kabataan. Ito ang kaisipan, mga halaga, mithiin, katangian ng mga relasyon, ang mga detalye ng komunikasyon sa pagitan ng mga tao at marami sa kung ano ang likas sa partikular na oras na ito. Ang lahat ng mga tampok na ito ay maging pamilyar sa kanya at, tulad nito, ay naka-imprinta sa kanya nang labis.
Ngunit paano kung darating ang isa pang oras kapag ang mga pamantayan at mga halaga ay nagbabago nang malaki? Sa kasong ito, ang tao ay maaaring makaramdam ng hindi kinakailangan o "wala sa lugar." Hindi ito ang kanyang mundo, hindi ang kanyang kultura, naramdaman niya tulad ng isang estranghero sa mga nagsisimula pa ring sabik na sumipsip ng bagong oras. Malinaw na sa parehong oras ay naramdaman niya ang nakaraang panahon ng panahon bilang isang bagay na mas mahal at nagsisimulang mahulog sa nostalgia para sa "mabubuting panahon."
Ang bawat bagong henerasyon ay nabubuhay sa isang bahagyang bagong mundo kumpara sa nauna. Ito ay sapat na upang madama ang pagkakaiba sa pang-unawa sa buhay ng isang henerasyon bago at pagkatapos ng perestroika. Paano nagbago ang mga kanta, pelikula, libro, fashion?
Bilang karagdagan, ang pang-unawa sa buhay at lugar nito ay apektado ng estado ng kalusugan, na lumalala sa mga nakaraang taon, na nangangahulugang ginagawa nito ang negatibong kontribusyon.
Ang Nostalgia para sa nakaraan ay maaari ring lumitaw bilang isang resulta ng isang krisis sa edad, ang pagpasa kung saan ay tumutukoy sa karagdagang pagdama ng sarili at sa nakapaligid na mundo.
Kaya, sa bagay na ito, ang pangunahing kadahilanan ay ang subjectivity ng pang-unawa ng katotohanan, at hindi isang tunay na pagkasira sa estado ng ating mundo.