Ang isang tao na nagtatrabaho sa isang koponan ay nagpapakita ng isang koepisyent ng pagganap nang mas mababa kaysa sa kung siya ay nagtrabaho sa kanyang sarili. At hindi ito nakasalalay sa pagiging kumplikado ng gawain.
Napansin mo ba na kapag nagsasagawa ka ng isang gawain sa isang tao sa isang pares, hindi mo binibigyan ang iyong pinakamahusay? Sa isang oras na dapat mong makayanan ang isang iba't ibang uri ng gawain sa iyong sarili, ginagawa mo ang lahat ng posible sa iyong lakas at higit pa. Hindi ito isang aksidente, ang pag-uugali na ito ay may sariling paliwanag. Ang ganitong pag-uugali ay tinukoy sa siyentipikong mundo bilang katamaran sa lipunan, o epekto ng Ringelman.
Ano ito at sino ang Ringelman? Ito ay simple, si Ringelman ay isang psychologist ng Pransya na halos isang daang taon na ang nakakaraan ay nagsagawa ng isang serye ng mga sikolohikal na eksperimento sa mga tao. Ang layunin at gawain na kung saan ay upang patunayan na ang isang tao na nagtatrabaho sa isang koponan ay nagpapakita ng isang koepisyent ng pagganap nang mas mababa kaysa sa kung siya mismo ang nagtrabaho. At hindi ito nakasalalay sa pagiging kumplikado ng gawain.
Maraming taon na ang nakalilipas ay isang kagiliw-giliw na eksperimento ang isinagawa, para dito kinuha nila ang isang pangkat ng mga tao, ang tinatawag na eksperimentong. Sila ay tungkulin na itaas ang maximum na bilang ng mga kilo na kaya nila. Pagkatapos nito, ang mga tao ay nahahati sa mga pares at kailangan nilang gawin ang parehong, ngunit sa mga pares. Ang mga resulta ng eksperimento ay nagulat sa mga siyentipiko. Ang mas maraming mga tao sa pangkat, mas mababa ang timbang ng bawat isa sa kanila ay maaaring magtaas sa paghahambing sa resulta kapag nagtrabaho sila sa kanilang sarili. Ang epekto na ito ay tinawag na katamaran sa lipunan.
Ang pagpapaliwanag ng pag-uugali ng tao ay napaka-simple. Para sa kung ang isang tao ay gumagana sa kanyang sarili, kung gayon wala siyang sinumang umaasa at binibigyan niya ang lahat ng kanyang makakaya, nagtatrabaho sa resulta. Ngunit kung ang isang tao ay nagtatrabaho sa isang koponan, kung gayon ang kanyang lohika ay naiiba sa lohika ng malayang gawain. Ang nagtatrabaho sa isang koponan, ang isang tao ay umaasa sa iba, sa katotohanan na may isang tao na gumawa ng isang bagay para sa kanya, na magtagumpay siya na hindi matapos o ibigay ang lahat ng kanyang makakaya. At walang makakapansin na phyllitic siya o hindi nagbabago.
Kapag nadagdagan ang bilang ng mga kalahok sa pangkat, nahulog ang rate ng tagumpay ng bawat isa. Samakatuwid, ang mga koponan mula sa malalaking pangkat ng mga tao ay hadlangan ang personal na pag-unlad ng indibidwal at hindi palaging positibong nakakaapekto sa resulta sa kabuuan. Ito ay kung paano gumagana ang psyche ng tao. Minsan, upang makamit ang maximum na mga resulta, ang mga bosses ay hindi dapat ipangkat ang kanilang mga empleyado, kung hindi man sila ay nakakarelaks. Ito ay kung paano nakaayos ang buhay, maraming mga parasito sa koponan na hindi gumagana, ngunit may kasanayang nakapagpanggap na aktibo. Habang ang isang tao ay talagang nagsusumikap, ngunit ang kanyang trabaho ay hindi napansin at madalas na hindi pinahahalagahan.
Walang teknolohiyang panlipunan, pagsasanay, o saloobin ang maaaring masira ang pag-iisip ng tao. Dapat isaalang-alang ng mga tagapamahala ang salik na ito sa kanilang trabaho at gumawa ng mga konklusyon na sa grupo ang personal na koepisyent ng mga kakayahan ng empleyado ay nababawasan.