Napakahirap para sa isang tao na mag-assimilate ng impormasyon, upang makalikha ito kung siya ay may mababang konsentrasyon ng pansin. Hindi siya nakatuon sa anupaman.
Para sa mga bata sa elementarya, normal ito. Sa mga may sapat na gulang, ito ay madalas na nangyayari sa kaso ng pagkapagod, pagkatapos ng isang mahaba at walang pagbabago na gawain, sakit.
Kung ang isang tao ay nasasabik sa ilang mga problema, pagkatapos ay lubos niyang inilaan ang kanyang pansin dito at sa gayo’y nagiging walang pag-iingat sa iba pang mga bagay na nangyayari sa paligid niya.
Ngunit madalas na ang pasyente, sinusubukan upang tipunin ang kanyang mga saloobin, ay ginagawang mas masahol pa. Mabilis siyang napapagod at hindi malayo sa pagkapagod. Ang mga mag-aaral bago ang mga pagsusulit ay isang mabuting halimbawa nito. Sa buong gabi ay pinapanatili nila ang mga tiket hanggang sa napagtanto nila na ang pag-aaral ng karagdagang ay walang saysay, dahil hindi posible na mag-concentrate sa materyal na pinag-aaralan.
Ang talamak na kawalang-ingat ay dapat makilala sa lalong madaling panahon. Makakatulong ito sa isang simpleng pag-uusap sa isang espesyalista o sa anyo ng iba't ibang mga pagsubok. Mahalaga na magagawang makilala sa pagitan ng ordinaryong pagkagambala at sakit sa kaisipan.
Ang tamang nutrisyon, pamamahinga, paglalakad sa likas na katangian, aromatherapy ay makakatulong upang labanan ang mahinang konsentrasyon. Sa isang malaking lawak, ang pagmumuni-muni at isang bilang ng iba pang mga espesyal na ehersisyo ay nakakatulong upang mabuo ang atensyon.
