Kamakailan, higit pa at madalas na ang isa ay dapat matuto mula sa media, personal na komunikasyon, sulat sa Internet tungkol sa mga kaso ng karahasan sa tahanan.
Ang isang tao na tradisyonal na itinuturing na pinuno ng pamilya - asawa, ama - inilalantad ang kanyang mga miyembro ng sambahayan sa pisikal, sikolohikal, pang-ekonomiyang epekto na naglalayong takutin sila, kontrolin ang mga ito, maging mga "beating boys" kung kanino siya maaaring mabawi para sa kanyang kabiguan sa pagbagay sa lipunan. Ang mga biktima ng isang taong nagsasalakay sa bahay ay laging mas mahina (pisikal o sikolohikal) kaysa sa kanya, mga miyembro ng pamilya: asawa, anak, matatandang magulang, may kapansanan na kamag-anak na nasa ilalim ng pangangalaga ng pamilya.
Kaya, ang pamamahagi ng mga tungkulin ay lumitaw: "ang rapist ay ang biktima (s)." Para sa rapist sa mga bagay na ito ay katangian: isang nakatagong kababalaghan kumplikado; Tiwala sa kanilang karapatang gumamit ng karahasan laban sa mga miyembro ng pamilya; mababang rating o kumpletong pag-iingat sa kanilang espirituwal na buhay; kawalan ng kakayahan upang makontrol ang sarili; kailangan upang pagtagumpayan ang pagkabigo na nagmula sa anumang kadahilanan sa lalong madaling panahon. Sa kumpletong hindi paglaban ng mga miyembro ng pamilya sa kanyang mga aksyon, ang karahasan sa kanyang bahagi ay nagdaragdag: ito ay nakatuon nang mas madalas at kumukuha ng higit at mas malupit na mga form.
Ang mga gumaganap ng papel ng biktima ay may posibilidad na ipakita ang mababang pagpapahalaga sa sarili; bigyang-katwiran ang mga aksyon ng nang-aapi; nagpapakita ng tiwala sa normalidad ng karahasan sa tahanan at ang paniniwala na wala nang hihintayin mula sa tulong. Kadalasan, kahit na pagkatapos mabugbog, hindi sila lumiliko sa mga ahensya ng pagpapatupad ng batas, na nagkakaroon ng maling akalain tungkol sa mga kaugnayan sa pamilya. Sa ganitong mga kalagayan, ang karahasan sa tahanan ay maaaring magpatuloy sa maraming taon, naiiwan na nakatago mula sa iba.