Ano ang kakanyahan ng kalakal at pag-aantok ng mga mekanismo?
May isang napakahusay na halimbawa sa panitikang pandaigdig na makakatulong upang maunawaan ang likas na pagkagulat. Inilalarawan ni Alan Marshall sa librong "I Can Jump Liwat Puddles" ang isang babae na may mahaba at pangit na buhok sa kanyang baba. Nagtataka ang mga tao sa paligid niya kung bakit hindi niya ito pinuputol. At ang bagay ay kung siya ay mai-ahit nito, makikilala niya ang katotohanan ng pagkakaroon nito. Mangangailangan ito ng lakas ng loob na aminin ang iyong kakulangan, upang matugunan ang isang bagay na hindi kaakit-akit sa iyong sarili.
Ang paghahambing na ito ay nagbibigay-daan sa iyo upang maunawaan ang isang aspeto ng pagkagulat. Stuttering (sa karamihan ng mga kaso) ay sinusubukan na itago ang kanyang kapintasan, tanggihan, tanggihan ito, magtapon ng malaking pagsisikap upang walang makaunawa na siya ay nag-aantok. Patuloy siyang nagpupumiglas sa kanyang pagkantot.
Iyon ay, isang stutter ay tumanggi sa katotohanan ng pagkagulat. Nagpapakita din ito sa katotohanan na ang isang stutter sa panahon ng isang pagsasalita ay gumagawa ng maraming pagsisikap upang itago ito.
Paano maitatanggi ng isang tao ang katotohanan ng pagkakaroon ng kanyang kamay? Itatago niya ang kanyang kamay, disguise ito, mararamdaman niya ang takot na maiintindihan ng isang tao kung ano ang itinatago niya, palagi siyang mababagabag. Kapag mas itatago niya ang kanyang kamay, mas maraming pansin ang babayaran niya, ang estranghero na makikita niya sa mga mata ng iba.
Isang katulad na sitwasyon sa pagkagulat. Ang higit na sinusubukan ng isang tao na hindi masindak, mas nagsisimula siyang maiigting, na kung saan kalaunan ay nagdaragdag ng pagkabalisa. Ang isang tao ay hindi maaaring mag-isip ng isang bagay na walang saysay. Kung iniisip niya ang paghinga, ito ang pag-iisip ng paghinga; kung iniisip niya ang tungkol sa hindi paghinga, kung gayon ito rin ay isang pag-iisip tungkol sa paghinga. Kung ang isang tao ay nag-iisip tungkol sa kanyang pagkagulat, ito ay isang pag-iisip tungkol sa pagkagulat, ngunit kung iniisip niya ang tungkol sa hindi masindak, magkapareho ito ng pag-iisip. Gayundin, ang stuttering state ay lubos na sisingilin ng emosyonal. Ang pagkabalisa, takot at iba pang negatibong emosyon ay sumasabay sa isang nakakagulat na tao.
Ang mga saloobin na ito ay humantong sa ilang mga kagiliw-giliw na konklusyon. Ang pinakamahalaga, sa aking palagay, ay walang saysay na labanan ang pagkagulat. Nagpapalakas lamang ito. Gusto ko talagang hindi masindak, ngunit sa ganitong pagnanais na lumikha ako at palakasin ang pagkagulat. Hindi ba ito kabalintunaan?
Ito marahil ay gumaganap ng isa sa mga pangunahing tungkulin sa katotohanan na sa isang nakakagulat na tao, pagkatapos ng midlife, ang mga problema sa pagsasalita ay karaniwang nagsisimulang humina. Sa edad na ito, ang mga ito ay simpleng lumilipat na sa malayo sa maaaring mailagay na posisyon na nauna.
Kung ang pagkantot ay masakit na napansin ng isang tao, maaaring magkaroon siya ng isang pagnanais na huwag magsalita o magsalita nang kaunti hangga't maaari, i.e. Huwag ilantad ang iyong sarili sa mga hindi kanais-nais na sensasyon. Nagsisimula siyang lumayo mula sa mismong mga sitwasyon ng pagsasalita, pag-iisip tungkol sa kung paano sabihin nang mas kaunti o hindi man, isinasara sa kanyang sarili.
Ang kababalaghang ito ay tinatawag na "log paradox" at inilarawan ni V. Levy. Kung ang log ay nakapatong sa lupa, kung gayon napakadaling dumaan dito, kung itataas mo ito ng isang metro, kung gayon mas mahirap mapunta, ngunit kung 20 metro, imposible lamang para sa isang hindi pinag-aralan. Sa huling kaso, ang isang tao ay nagsisimulang mag-isip tungkol sa kung paano hindi mahulog. Iyon ay, inuutos niya ang kanyang mga pagsisikap sa mga saloobin tungkol sa taglagas, sa gayon ang pagprograma at paghuhubog sa mga awkward na paggalaw na maiiwasan ang mga ito sa pagpasa. Ang parehong mekanismo ay nauugnay kapag natigil.