Maraming tumutol na ang mga doktor ay walang awa sa mga pasyente, na sa halip sila ay mga mapang-uyam na mga tao na hindi alam kung paano, at ayaw mag-alala tungkol sa iba. Ngunit maraming mga kadahilanan para sa pag-uugali ng mga manggagawang medikal.
Manwal ng pagtuturo
1
Araw-araw, ang mga doktor ay nagtatrabaho sa dose-dosenang mga pasyente sa mga klinika at ospital, natutugunan nila ang daan-daang iba't ibang mga sakit, komplikasyon, pag-diagnose at gamot, at kung minsan kailangan din nilang harapin ang mga pagkamatay. Ang sitwasyong ito sa paglipas ng panahon ay ginagawang mga tao ang tunay na mga propesyonal, ngunit sa parehong oras ay maaaring gawin silang hindi gaanong sensitibo sa kanilang mga pasyente. Samakatuwid, ang mga doktor ay madalas na hindi gaanong bastos, hindi nila ipinapaliwanag sa mga pasyente kung ano ang gagawin nila sa kanila, hindi nila laging pinapayuhan ang proseso ng kanilang paggamot.
2
Siyempre, ang mga pasyente ay maaaring hindi nagustuhan ang estado ng mga bagay na ito, madalas silang nagtataka kung paano ang mga doktor ay maaaring maging mapang-uyam at walang awa. Ngunit sa sikolohikal, sa kasong ito, ang lahat ay nabibigyang katwiran: kung napakaraming responsibilidad ang bumabagsak sa isang tao, kailangan mong kumuha ng responsibilidad para sa buhay ng mga tao, kapag ang napakaraming bilang ng mga pasyente ay dumaraan sa kanyang mga kamay na nagreklamo ng mga problema at sakit, ang doktor ay dapat magkaroon ng hadlang upang matulungan siyang makayanan ang mga paghihirap.. Ang ganitong sikolohikal na pagtatanggol laban sa mga problema ay lumitaw sa oras para sa lahat ng mga doktor, na nagpapahintulot sa kanila na hindi partikular na maarok ang mga reklamo at pagdurusa ng mga pasyente at mapanatili ang kanilang mga nerbiyos.
3
Gayunpaman, ang kalagayang ito ay hindi nangangahulugang ang mga taong hindi nagpapakita ng damdamin ay hindi maganda sa kanilang mga tungkulin. Medyo kabaligtaran, kapag ang doktor ay nagsisimula na dumaan sa mga damdamin at karanasan ng ibang tao, hindi na siya makakapagtrabaho nang normal at matalas na nakikita ang buong sitwasyon. Ang nasabing doktor ay hindi nagpapatuloy mula sa mga kongkretong katotohanan at malamig na lohika, ngunit mula sa emosyon. Nagsisisi siya sa pasyente, ngunit bilang isang resulta, nagsisimula ang mga doktor na gumawa ng mga pagkakamali, gumawa ng maling pag-diagnose, mag-alala tungkol sa mga operasyon, na maaaring humantong sa mga kapahamakan na kahihinatnan para sa buhay ng pasyente. Tanging ang isang malamig na pagkalkula at isang matino na pag-iisip ang makakatulong sa isang doktor na mapanatili ang pagiging malinis kahit na sa isang emerhensya.
4
Bilang karagdagan, ang isa ay hindi dapat magpakita ng awa sa isang tao, kahit na isang malubhang karamdaman, dahil ito ay maaaring makaapekto sa kanya nang labis na negatibo. Ang nasabing pasyente ay maaari lamang sumuko at ihinto ang pakikipaglaban sa buhay kung nakikita niya ang kahinaan ng kanyang doktor. Kapag ang doktor ay matatag at malinaw, nang walang damdamin, ay nagpapahayag ng kanyang posisyon, kung gayon ang pasyente ay nagiging kalmado, naiintindihan niya na nahulog siya sa mga kamay ng isang propesyonal.
5
Ngunit may isa pang kakulangan ng awa, kapag, sa kabila ng kasawian ng pasyente o kahit na salamat sa mga ito, sinimulan ng mga doktor ang pag-agaw ng pera, kumbinsihin sila na maaari nilang gawin ang operasyon o pagalingin nang mabuti para lamang sa isang tiyak na bayad. Ang mga naturang doktor ay lumalabag sa lahat ng mga alituntunin ng etikal na etika, ayon sa kung saan ang pasyente ay dapat matulungan sa anumang sitwasyon, nang hindi pagpapasya para sa kanya kung karapat-dapat siyang mabuhay o mamatay.