Kapag wala tayong ginagawa, walang magandang nangyayari sa amin at walang pag-unlad na mangyayari din. Maaari kang makamit ang higit pa sa pamamagitan ng pagsubok at error sa pamamagitan lamang ng kumikilos.
Lagi nating tinatanong ang ating sarili kung paano maging mas matalinong, mas malakas, mas maganda, mas matagumpay, mas mayaman at iba pa. Ngunit sa parehong oras, kung minsan ay wala tayong ginagawa para dito. Pagkatapos nito, nagsisimula kaming tahimik na kinasusuklaman ang aming buhay at sinisisi ang lahat, ngunit hindi sa ating sarili. Pagkatapos ay nagsisimula kaming maniwala na ang mga tao sa paligid sa amin ay nangangailangan ng napakaraming mula sa amin. Na sila ay masyadong hinihingi para sa amin. Paano kung sila ay nakakaunawa sa atin tulad natin, kahit na walang anuman sa ating mga aksyon sa kanilang direksyon at para sa pangkaraniwang kabutihan. O marahil ay dapat mong isipin na ang kanilang mga inaasahan ay ganap na nabigyang-katwiran. Na nakikita na nila kami bilang isang tao at inaasahan talaga ang isang bagay na higit pa mula sa amin, na talagang may kakayahan tayo kung patuloy tayong umuunlad, at hindi nakaupo pa. Ang ideyang ito ay maaaring magsilbing isang magandang pagganyak.
Kailangan mong mapagtanto ang iyong sarili sa buong kapasidad. Ngunit natatakot kami na ang mga resulta ng aming mga pagsisikap ay hindi angkop sa iba, na sila ay magiging malungkot pa rin, ay pupuna tayo. Kadalasan tinalikuran natin kung ano ang sinimulan namin sa kalahati, hindi alam na ang proseso mismo ay ang resulta kung saan nagsimula kaming lahat. At kahit na hindi ito perpekto, ngunit ito ay ganap na nabigyang-katwiran ng mga ginugol na lakas at lakas. Pagkatapos nito, masisimulan nating respetuhin ang ating sarili. Ang aming trabaho ay may karapatang pintahin ang sinuman, ngunit hindi ito mas masamang mangyari sa amin, ngunit mas mabuti lamang. May isang lugar kung saan palaguin, pagbutihin. Ang pangunahing bagay ay upang kumilos, maniwala sa iyong sarili at planuhin ang resulta.
