Ang karanasan ay tumutukoy sa isang estado ng matinding emosyonal na kaguluhan, na sanhi ng damdamin at damdamin na may makabuluhan at layunin na kabuluhan. Sa kabilang banda, ang mga karanasan ay maaaring sanhi ng mga personal na paggunita sa mga nakaraang kaganapan. Ang mga ito o iba pang mga karanasan ay may isang indibidwal na epekto sa aktibidad ng tao.
Manwal ng pagtuturo
1
Ang tagal at katatagan ng karanasan ay nagmula sa subjective at panloob na kalagayan ng kaisipan ng isang tao. Bukod dito, ang mga positibong kaganapan ay nangangailangan ng positibong karanasan na nag-aambag sa matagumpay na paglutas ng mga sitwasyon sa buhay. Kaugnay nito, ang mga negatibong kahihinatnan ay maaaring humantong sa mga negatibong karanasan.
2
Ang interweaving ng parehong uri ng mga karanasan ay humantong sa isang tao upang makamit ang isang layunin na tinukoy sa antas ng hindi malay.
3
Ang mga karanasan ay maaaring magkaroon ng isang malalim na personal na pagkatao. Kaya, ang pag-alis ng tunay na estado ng mga posible o nakaraang mga kaganapan, ang katawan ay walang oras upang umangkop at tumugon sa isang estado ng sikolohikal na stress. Ang mga sikolohikal na reaksyon sa pagkapagod ay nagpapakita nang paisa-isa at hindi palaging hindi nakakapinsala.
4
Bilang tugon sa pagkagalit ng stress, ang isang tao ay maaaring magprograma ng kanyang sariling mga pagkilos sa mga kilos ng mga tao sa paligid niya, sa gayon ginagawa ang pagbibigay-katwiran sa sarili. Sa isa pang kaso, ang indibidwal ay tumugon sa kawalang-interes at pagbubukod sa sarili, na nagdudulot ng kanyang sariling kawalan at kawalan ng kakayahan na makaimpluwensya sa isang positibong kinalabasan. Kapansin-pansin na sa parehong mga kaso, ang isang tao ay hindi nakapag-iisa na gumuhit ng isang lohikal na konklusyon na hahayaan siyang makahanap ng tamang solusyon.
5
Ang pinakamalakas na pakiramdam na maaaring maging sanhi ng karanasan ay ang estado na nakakaapekto. Ang kondisyong ito ay nailalarawan sa pamamagitan ng biglaang, kawalan ng kontrol at maikling tagal. Sa teorya, ang kaakibat na estado ay nahahati sa dalawang uri: pisyolohikal at asthenic.
6
Ang estado ng pisyolohikal na epekto ay tinukoy bilang natural para sa pag-uugali ng tao. Nangyayari ito bigla, sa ilalim ng impluwensya ng akumulasyon ng mga negatibong emosyon, na, sa ilalim ng impluwensya ng isang tiyak na pampasigla, ay humantong sa kanilang kakaibang emosyonal na pagsabog. Sa parehong oras, ang tao ay patuloy na kontrolin ang kanyang mga aksyon.
7
Ang isang asthenic o pathological reaksyon, na sinamahan ng imposibilidad ng kamalayan, pagmomolde at pagtatasa sa pamamagitan ng paksa ng likas na pagkilos, ay nag-aambag sa paglabag sa karaniwang aktibidad ng kaisipan. Sa estado na ito, ang mga mapagkukunan ng pisyolohikal at pangkaisipan ng buong organismo ay pinapagalaw sa panahon ng pag-unlad ng nakakaapekto at pagkapagod sa emosyon pagkatapos nito.
8
Ang mas kaunting masinsinang karanasan ay walang makabuluhang epekto sa mga aktibidad ng tao. Kaya, ang mga karanasan ay maaaring sadyang ma-trigger ng paksa na may layunin ng sikolohikal na pagtatanggol sa sarili o upang maakit ang pansin na kailangan niya. Ang ganitong mga karanasan ay tinatawag na sinasadya at maaaring sinamahan ng isang maliwanag, espesyal na nilalaro, pagpapanggap. Ang mga hangarin na hangarin ay hindi mananatiling nasa loob ng isipan, laging mayroon silang isang pisikal o pandiwang pagsasalita.
9
Kapansin-pansin na ang threshold ng karanasan na subjective ay nakasalalay sa likas na katangian ng tao, mga kondisyon ng edukasyon at pagbuo ng pagkatao. Ang pinakasimpleng halimbawa ng pahayag na ito ay maaaring maging isang sitwasyon na nakakaapekto sa interes ng isang pangkat ng mga tao. Ang emosyonal na karanasan ng isa sa kanila ay magtuturo ng isang aralin sa buhay at mapipilit ka na magsagawa ng matinding gawain sa iyong sariling mga pagkakamali, ang pangalawa ay hahantong sa sikolohikal na stress, at hindi emosyonal na nakakaapekto sa ikatlo.