Ang relasyon sa pagitan ng ina at anak na babae sa ilang pamilya ay malayo sa perpekto. Ang malapit na kamag-anak ay hindi isang garantiya ng magkakaintindihan.
Hanggang sa lumaki ang anak na babae, ang ina ang pinuno sa mga ugnayang ito. Ang pananagutan sa relasyon ay nakasalalay sa kanyang mga balikat. Hindi dapat isipin ng ina ang anak na babae bilang pag-aari. Kahit na sa murang edad, ang isang bata ay kailangang maging sarili, magkaroon ng kanyang sariling opinyon at kakayahang gumawa ng mga pagpapasya.
Ang anak na babae ay lumalaki, at ang responsibilidad para sa relasyon ay nahuhulog sa mga balikat ng parehong kababaihan. Sa isang banda, ang anak na babae ay nagnanais ng kalayaan, at sa kabilang dako, naghahanap siya ng suporta sa ina. Sa kaganapan ng isang salungatan, ang unang hakbang sa pagpupulong ay dapat na maging ina. Dapat niyang kumbinsihin ang kanyang anak na hindi sila mga karibal, at anuman ang mangyari, sa ilalim ng anumang mga kalagayan ay magiging kanyang kaaway si nanay.
Sa isang pamilya kung saan buong-buo na iniukol ng ina sa kanyang anak na babae, ang isang tao ay karaniwang lumaki, tiwala na ang lahat ng atensyon ng ina ay palaging pag-aari lamang sa kanya. At sa anumang pagtatangka na "ipadala ang anak na babae upang buksan ang paglangoy, " ang ina ay nakakakuha ng isang rebuff. Naniniwala ang anak na babae na ang kanyang ina ay dapat magpatuloy upang masiyahan ang kanyang mga pangangailangan, ngunit hindi makapasok sa kanyang kalayaan. Narito ang ina ay kailangang labis na masigla ang kanyang sarili. Ang isang anak na pang-adulto ay dapat na nakapag-iisa na malutas ang kanyang mga problema at makahanap ng isang paraan sa kasalukuyang sitwasyon ng buhay.
Kung nais mong ibalik ang mga relasyon sa magkabilang panig sa anumang edad, ang isang lantad na pag-uusap ay maaaring magsilbing panacea.
