Maraming pangarap ang kaligayahan, pagkakaisa at himala. At maaari nilang hintayin ang kanilang buong buhay nang hindi napagtanto na sa lahat ng oras na ito ay kasama niya, sa loob … Mula sa pagkabata, nasanay na tayo sa sarili nating mga saloobin, tinitingnan ang ating sarili at ang kapaligiran sa pamamagitan ng ating sariling mga mata, at kahit na pakikipag-usap sa ating sariling mga salita … Tingnan ang likod nakaraan, palagi kang sumasang-ayon sa kung ano ang naisip at sinabi ng iyong mga magulang, kapitbahay, guro?
Malamang hindi. Ngunit pinagtibay mo ang mga paniniwala na ito at sa paglipas ng panahon ay itinuturing na iyong sarili. Tama ba? Itinatanong mo sa iyong sarili kung bakit hindi ako nasisiyahan, kung bakit may sakit, bakit hindi mayaman ….. Ang listahang ito ay nagpapatuloy. At ang sagot ay napaka-simple. Hindi mo lang mahal ang sarili mo! Tinuruan ka sa iyong pagkabata na ang pagmamahal sa iyong sarili ay ang pagiging makasarili. Ngunit sa katunayan - ang pag-ibig sa iyong sarili ay malaman ang kailangan mo para sa iyong kaligayahan at hindi titigil sa paggawa nito para sa iyong sarili. At ang egoism ay kapag alam mo kung ano ang kailangan mo para sa iyong sarili at maghintay para sa iba na gawin ito para sa iyo.
Sa katunayan, hindi namin alam kung paano mahalin ang ating sarili. At ang unang bagay na agad na nagpapatotoo sa ito ay kung paano at kung ano ang kinakain natin, kung paano tayo ginagamot, kung paano tayo gumanti sa mga sitwasyon. At mula sa aking sariling karanasan masasabi ko: hindi madali ang pag-ibig sa iyong sarili, ngunit kung talagang gusto mo, kailangan mo lamang magsimula, at ayaw mong bumalik!
Ang pag-ibig sa sarili ay isang uri ng espirituwal na paliwanag at ang isang bagay ay palaging isang panunulak. Sa aking kaso, ito ay ang sariling pagmuni-muni sa salamin. Sa 40, sinubukan kong hindi tumingin sa kanya, at kapag lumitaw ang isang litratista, nawala agad ako sa kanyang larangan ng pangitain. Pamilyar ba ito? Ayokong sabihin na nakaramdam ako ng kahabag-habag. Ang lahat ay akma sa akin sa buhay - asawa, mga anak, trabaho …. ngunit hindi ako. At pagkatapos, tulad ng karaniwang nangyayari (sa tamang oras at sa tamang lugar), napunta ako sa kabuuan ng libro ni K. Monastyrsky na "Functional Nutrisyon". Binasa ko ito sa loob ng dalawang araw, na parang isang nobelang pakikipagsapalaran o isang kuwento ng tiktik!
Hindi ako nagpunta sa mga diyeta, hindi ko gusto ang salita. Narito kami ay nagsasalita tungkol sa isang paraan ng pamumuhay, isang paraan ng pagkain. At nag-isip ako! Mahirap itayo. Hindi ganito ang gusto ng aming utak. Ang isip ay mahigpit na lumalaban sa bagong katotohanan. Ngunit mangyaring, huwag magpaloko sa kanyang mga trick! Pagkatapos ng lahat, kung ang iyong katawan ay slagged, kung kumain ka ng haphazardly, pagkatapos ay mag-iisip ka ng malay. Patuloy kang tumatakbo o maglakad sa mga bilog. At kailangan mong sumulong. Ngayon sinasabi mo: "Oh, Diyos! Ilang beses na nating naririnig ito! Wala nang bago!" Oo posible. Ngunit kapag tumingin ako sa paligid, ikinalulungkot kong malaman na ang karamihan sa mga tao ay may higit sa sapat na kaalaman, ngunit walang tunay na gawain sa kanilang sarili. Bakit, bakit hindi mo mahal ang iyong sarili ???
Kapag ang katawan ay nalinis (hindi mahalaga kung paano ito gawin - diets, hiwalay na nutrisyon, pag-aayuno, o iba pa), ang kaluluwa ay nagsisimulang linisin din. At nauunawaan mo na sa lahat ng oras na ito ay hindi mo talaga mahal ang iyong sarili. Nabuhay ka ng mga ilusyon … Kinain mo ang nais ng utak mo (pangunahin ang glucose), at hindi ang talagang kailangan ng katawan. Ngunit ang katawan ay ang aming unang kaibigan na nagmamahal sa amin, nagtuturo sa amin, nag-aalaga sa amin.
Isipin ito, magsimula sa paglilinis ng katawan. Magsimula ka lang dyan! Talagang simulan - sa pag-ibig at pasasalamat! At tiyak na mararamdaman mo ang kaligayahan at pagkakaisa sa loob ng iyong sarili. Ngunit huwag magbigay sa isip! Mag-isip sa iyong puso!