Ang konsepto ng "kultura ng komunikasyon" ay madalas na matatagpuan sa media. Ginagamit ito upang ipakita ang kakayahan ng mga katutubong nagsasalita na gamitin ito sa pang-araw-araw na komunikasyon.
Manwal ng pagtuturo
1
Ang kultura ng komunikasyon ay ang kakayahang makihalubilo sa mga tao sa paligid natin sa pamamagitan ng disenyo ng pagsasalita ng mga saloobin. Ang komunikasyon sa isang koponan ay batay sa mga sitwasyon sa monolohiko at pang-dialogical, na bawat isa ay nagdadala ng isang tiyak na layunin at layunin. Ang layunin ay karaniwang anumang aksyon na nakakaapekto sa mga interlocutors, halimbawa, pag-alam, pagpapaliwanag, paghimok o panghihikayat, pag-udyok o paghikayat, atbp.
2
Ang pag-uusap, sa batayan kung saan itinayo ang kultura ng komunikasyon, ay isang espesyal na uri ng wika. Hindi palaging napapailalim sa mga pamantayan at mga patakaran na nabuo sa iba't ibang mga diksyonaryo at gramatika. Ang pinakamahalagang tampok ng pagsasalita ng kolokyal ay kinabibilangan ng spontaneity at pagiging hindi handa.
3
Ang istilo ng pag-uusap ay nagbibigay ng mga pagpipilian na hindi ganap na angkop para sa interpretasyon ng linggwistika. Ang mga teksto sa istilo na ito, parehong pasalita nang pasalita at naitala sa pagsulat, ay maaaring magkamali, ang ilan sa kanilang mga detalye ay napapansin bilang kapabayaan sa pagsasalita o kamalian.
4
Ang iba't ibang mga tampok ng pag-uusap na tuloy-tuloy at regular na nagpapakita ng kanilang mga sarili sa pagsasalita ng mga tao na perpektong nakakaalam ng mga kaugalian at lahi ng wika. Iyon ang dahilan kung bakit ang pagsasalita ng kolokyal ay itinuturing na isang buong lipas na pampanitikan ng iba't ibang wika, at hindi isang edukasyon sa wika, na, isang paraan o iba pa, ay kasama sa kultura ng komunikasyon.
5
Ang kultura ng komunikasyon ay nailalarawan sa pamamagitan ng kolokyal na pagsasalita lamang sa isang impormal na kapaligiran at sa isang impormal na relasyon sa isang interlocutor. Ang isa pang pinakamahalagang tanda ng isang kultura ng komunikasyon ay ang pagpapakita lamang ng sarili nito sa pakikilahok ng mga nagsasalita mismo, na mga paksa ng relasyon.
6
Ang paniniwala na ang kultura ng komunikasyon ay nagpapahiwatig ng buong pagsunod sa lahat ng mga pamantayan sa wika ay mali. Ang mga oral na teksto ay nailalarawan sa pamamagitan ng isang natatangi at hindi maihahambing na dibisyon, na maaaring hindi muling mai-sulat sa pagsulat sa lahat ng mga kaso. Madalas na isasalin ang tunay na sinasalita na mga teksto sa nakasulat na form ay hindi lamang pag-edit, ngunit talagang masakit sa trabaho. At kahit na sa kasong ito, ang isinalin na teksto, sa kabila ng nananatiling kahulugan, ay magkakaroon ng ibang batayan sa gramatika at leksikal. Kaya, nabuo ang kultura ng komunikasyon dahil sa kakayahan ng mga interlocutors na ipahayag ang kanilang mga saloobin sa kolokyal na pagsasalita sa paraang naiintindihan nila sa parehong partido, at ang pagbasa ng pagbasa ng mga teksto sa bibig ay pangalawa.