Ang mga tao ay hindi malupit sa likas na katangian. Ang ganitong mga katangian ng character ay nakuha bilang isang resulta ng negatibong karanasan sa ibang mga indibidwal. Nagsisilbi sila bilang isang uri ng proteksiyon na shell para sa isang tao na dating nakaranas ng matinding sakit.
Para sa karamihan, sa pamamagitan ng kalikasan ang mga tao ay hindi malupit. Nagiging tulad sila ng isang resulta ng komunikasyon at pakikipag-ugnayan sa iba pang mga personalidad. Lahat tayo ay magkakaiba - isang taong mas sensitibo at mabait, at may isang malamig at makasarili. Lahat tayo ay naparito sa mundong ito upang makatanggap ng ilang mga aralin.
Ang proseso ng komunikasyon ay hindi madali. Ang mga tao, na dumaan sa mga paghihirap at pagdurusa, ay nagiging malambot at mainit-init, ngunit hindi lahat. Ang isang tao ay nagpapasya para sa kanilang sarili na kung ang buhay ay malupit at hindi makatarungan sa kanya, pagkatapos ay may karapatan siyang sagutin nang may parehong barya.
Sa karamihan ng mga kaso, ang pagpapakita ng kalupitan ay isang nakatagong sakit sa loob at pagtatanggol sa sarili. Ang isang indibidwal sa isang hindi malay na antas ay nakakaramdam ng mahina, mahina at inabandona, ngunit hindi nais na aminin ito. Naniniwala siya na ang mga pagpapakita ng kalupitan ay isang pagpapakita ng lakas at pagkatao.
Gayundin, ang kalupitan ay matatagpuan sa isang sapat na maunlad na tao sa lahat ng aspeto. Nangyayari ito kapag ang isang tao ay hindi nakaranas ng mga paghihirap at paghihirap sa kanyang buhay. Hindi niya maintindihan na maaari itong makasakit sa iba.
Ang ganitong sikolohikal na paglihis ng pagkatao bilang sadism at kalupitan ay halos kapareho sa bawat isa, at madalas na magkasama. Ito ay totoo lalo na para sa mga tinedyer.