Maraming mga artikulo ang nakatuon sa pag-alis ng katamaran. Gayunpaman, iminumungkahi ng mga nagdaang pag-aaral na ang katamaran ay isang proteksiyon na function ng psyche. Ang eksistensiyang psychotherapist na si Alfrid Langle ay naghahayag ng mga dahilan para sa lahat ng nahatulan na pag-uugali at pag-aalinlangan na ang daanan ay kailangang madaig.
Hindi namin pinag-uusapan ang katamaran kung ang isang tao ay patuloy na nakaupo sa Internet o sa harap ng isang TV screen. Ito ay isang pagkagumon, isang ganap na naiibang konsepto. Ang kalungkutan ay isang ayaw na gawin ang anumang bagay nang walang maliwanag na dahilan.
Ayon sa mga nagdaang pag-aaral, ang katamaran ay ang aming pagtanggi sa mga patakaran ng pag-uugali, mga layunin at layunin, mga moral na stereotypes at pamumuhay sa pangkalahatan na pinipilit sa atin.
Patuloy kaming abala sa mga relasyon sa mundo, sa ibang tao, sa hinaharap. Para sa tamang konstruksyon ng buhay, napakahalagang maging abala sa iyong sarili, ang iyong panloob na mundo. Ang bawat tao'y dapat pumunta sa kanilang sariling paraan. Kaya, ang mga Intsik ay may konsepto ng "wei wo" - pagkakaroon "para sa sarili" o "alang-alang sa sarili." Samakatuwid, ang modernong katamaran ay walang anuman kundi buhay para sa sarili, proteksyon mula sa mga panlabas na reseta na pumipigil sa isa mula sa sarili.
Sa hindi malay, hinati namin ang lahat ng mga bagay ayon sa prinsipyo ng "hindi gusto" at gumanti alinsunod sa resulta. Isinuko namin ang ilang mga bagay o isinasantabi ang mga ito sa ibang pagkakataon sa pabor ng mas kawili-wiling mga aktibidad.
Ang sikologo na si Alfrid Langle sa aklat na "Pag-unawa sa Ano ang Inaasahan ng Buhay sa Akin" ay nagsabi: "Ang kalungkutan ay isang paraan upang makaligtas sa isang hindi kanais-nais na oras. Naaalala ko ang isang mag-aaral na tumalikod sa akin para sa tulong, dahil itinuring niya ang kanyang sarili na tamad at pasanin ito. sa kanya, kung kinakailangan upang simulan ang paggawa ng bago. Ito ay sa ilalim ng panggigipit ng kanyang mga magulang ay nag-aral siya ng maraming taon na hindi siya interesado. At nang magsimula siyang magtrabaho sa kanyang specialty, nagkaroon siya ng isang pagkabagabag sa nerbiyos.Ito ay sa panahon ng kanyang pag-aaral na ito katamaran, sa likuran nito, tulad ng sa likod ng isang screen, ang kanyang Tao (ang espiritwal na sangkap ng pagkatao) at ang kanyang buhay ay lumipat, kaya siya, nang hindi napagtanto, ay sumagot ng dalawang katanungan na pinakamahalaga para sa isang tao: Una: mayroong anumang bagay na mahalaga sa akin na ginagawa ko, ay nagbibigay sa akin ng buhay, ano ang nararamdaman ko? Ikalawa: ang dapat kong gawin ay naaayon sa aking kakanyahan? Nakatulong ito sa kanya upang mailigtas ang sarili, hintayin ang "taglamig" ng kanyang pagkatao at mabuhay sa "tunaw".
Ang katamaran ay nagbibigay sa amin ng oras upang maging ating sarili at pag-isipan ang tungkol sa pangangailangang magsagawa ng anumang negosyo. Ang oras ay naubos na, ang mga deadline ay nabawasan, at sa ilalim ng presyur na ito, ang pagganyak para sa pagkumpleto ng isang gawain ay unti-unting tumataas. Habang papalapit tayo sa takdang oras, lalong nagtatanong ang tanong na "Kailangan ko ba ito?", "Ano ang mangyayari kung hindi ko ito gagawin?", "Paano titigil sa pagiging tamad?" Ang mga katanungang ito ay tumutulong sa atin na maunawaan ang totoong kahalagahan para sa atin sa gawaing ito at sa mga kahihinatnan kung hindi ito natutupad. At kung hindi natin sinimulang gawin ang gawaing ito, nangangahulugan ito na "ngayon ay may mas mahalaga pa sa akin."