Mukhang ang bawat tao ay dapat magsikap para sa pagpapabuti ng sarili. Gayunpaman, mayroong mga kaso kapag ang pagnanais na maging pinakamabuting kalagayan ay ang lahat ay nagiging flagellation sa sarili.
Ang salitang "perpektoismo", na nagmula sa pagiging perpekto ng Pransya - pagiging perpekto, lumitaw medyo kamakailan, noong ika-19 na siglo. Ngayon, pinatatakbo sila ng mga psychologist sa mga kasong iyon kung hindi ito isang katanungan ng benefactor (nagsusumikap na maging mas mahusay), ngunit ng pathological self-flagellation para sa anumang pagkakamali.
Sa katunayan, ito ay isang malubhang problema sa pagkatao, kapag ang isang tao ay hindi nakakakita ng mga lilim, ngunit hinati ang mundo sa itim at puti: alinman perpekto o hindi man. Bilang isang resulta, ang mga perpektoista ay mas madalas kaysa sa iba sa mga nakababahalang sitwasyon at mas madaling kapitan ng pagpapakamatay batay sa kanilang pagkabigo. Ang kaunting kritisismo, opinyon ng publiko na hindi nag-tutugma sa punto ng pananaw ng pagiging perpektoista, ay itinuturing bilang isang personal na insulto.
Ang mga sikologo ay may posibilidad na maniwala na ang isang pagiging perpektoista ay karaniwang nabuo sa mga pamilya kung saan ang napakataas na hinihiling ay ginawa mula sa maagang pagkabata. Sa paaralan, ang gayong bata ay naghihirap mula sa "mahusay na sindrom ng mag-aaral." Ngunit sa pagdadalaga, maaari niyang ganap na makawala sa kontrol ng kanyang mga magulang, o ang kanyang pagnanais para sa perpekto ay mapalala.
Ang isang may perpekto na pang-adulto ay may kaugaliang gumawa ng matinding hinihiling hindi lamang sa kanyang sarili, kundi sa lahat sa kanyang paligid. Pinahihirapan niya ang mga miyembro ng pamilya na may pagod, at kung siya ay naging isang boss, kung gayon ang mga empleyado, na hinihiling ang ganap na pagiging perpekto mula sa kanila. Ang mga perpekto ay bihirang masaya dahil hindi nila alam kung paano tatamasa ang mga simpleng bagay.